Licht onder de deur
Over dagelijkse stress, een geduldig lichaam en loslaten.
Een Turkse vriend van me is gek op Magritte.
Ik besluit voor mijn afreis naar Istanbul om nog snel een cadeau voor hem in te slaan en een onlangs verschenen stripverhaal over Magritte te bestellen via internet.
Dat is niet van mijn gewoonte, normaliter koop ik al mijn boeken principieel in de boekhandel, maar nu kan het niet anders want ik vertrek weldra en bovendien heb ik weinig tijd want ik wil die namiddag nog poetsen.
Bel eerst twee gespecialiseerde boekhandels in Gent maar vang bot omdat ze alleen een Nederlandstalige vertaling en niet de oorspronkelijke Franse versie kunnen leveren. Teleurgesteld – zo’n taalbarrière had ik niet verwacht – ga ik online op zoek naar hun Franstalige collega’s.
Daar kom ik op een BD site terecht, waar ik de strip online kan bestellen. Daarvoor moet ik inloggen. Maar om in te loggen moet ik registreren.
Mijn lichaam komt in een modus van scherpte, want ik wil dit snel afhandelen en het ziet er niet naar uit dat dit plaatje ook mijn realiteit zal worden vandaag.
Ik beantwoord een reeks van vragen waarvan het nut voor een bestelling even groot is als teenslippers voor een eskimo.
Op het einde krijg ik de vraag ‘kort of lang haar?’.
Ongetwijfeld grappig bedoeld, vooral voor Frans blijkbaar, maar mij ontsnapt de clou. Elk antwoord dat ik geef loopt uit op een rode waarschuwing dat ik fout ben en moet herbeginnen.
Mijn lichaam zucht.
Beseffend dat ik intussen al de badkamer zo had kunnen doen blinken dat je moet douchen met een zonnebril, geef ik het op en bel Fnac Gent.
Na een dag-na-dag overzicht van hun openingsuren en vervolgens een wachttijd waarop ik al mijn boeken een knuffel had kunnen geven, krijg ik de receptie aan de lijn.
Mijn lichaam spant zich op.
Ik vraag om een boek te bestellen en ze verbindt me door met de betreffende afdeling.
Ik wacht 8 minuten, de tijd waarop ik alle kamers met een stofborstel in de oksels had kunnen kietelen, tot de beltoon overgaat in een schriele fluittoon die de kat, die intussen op mijn schoot was ingedommeld, in paniek doet opspringen alsof ik haar staart in het stopcontact had gestopt. De fax van de Fnac. Ik heb geen fax.
Mijn lichaam gaat in een bescheiden stress modus.
Ik zoek via internet een Franstalige Fnac op om het boek online te bestellen.
Dat kan, maar dan moet ik weer inloggen. En om in te loggen registreren. En bij het registreren misschien niet het juiste antwoord kunnen geven op de vraag of ik korte of lange sokken draag.
Mijn spiertonus gaat naar verontrustende hoogtes. Het basiskamp, vermoed ik. Vanaf dan wordt het meestal menens.
Maar de beklimming van de bestelling biedt onverwacht gunstige perspectieven.
Bij het overgaan naar de online betaling verloopt alles verontrustend vlot.
Dan, verschijnt de ultieme pop-up: er is een probleem opgetreden met
elektronisch betalen en ik word verzocht het later nog eens te proberen.
Mijn maag trekt samen alsof ze een misplaatste lachkramp heeft.
Ik kijk op mijn klok en verneem dat ik 68 minuten aan het proberen ben een bestelling te plaatsen.
Bij de gedachte hoeveel dweiltjes ik intussen had kunnen slaan, gaat mijn lichaam in een flight or fight respons. Mocht dweilslaan tot de Olympische sporten behoren, ik had een wereldrecord
Naar mijn bestelling kan ik fluiten, en het huis heeft nog steeds kaas tussen de tenen.
Mijn opgeladen lichaam heeft behoorlijk wat stress en vraagt om even te ontspannen, maar mijn geest bliksemt ongenadig terug: “Niks gepresteerd, alleen maar tijd verloren, niks nuttig gedaan, niks efficiëntie en jij durft van ‘ontspannen’ te spreken, waar haal je het, lanterfanter!”
Het lichaam bloost verlegen, klaar om zich te schikken naar de evidente dictatuur van de verbolgen ratio: ‘Geen tijd, niet belangrijk, een andere keer, je kan er wel tegen…’
Plots bedenk ik dat dat nu precies is wat ik al een heel leven lang doe.
Die geest laten voorgaan op het lichaam.
De dictaten van de in redelijkheid vermomde agenten van de werkethos zijn zo sterk dat mijn lichaam geen schijn van kans maakt om het pleit te winnen.
En dan, ineens, breekt er iets en door een barst vloeit schaamte, als licht onder een gesloten deur.
Iets wat we een ‘beslissing’ noemen, draait een knop om.
Het lichaam gaat liggen, en doet een bodyscan.
De geest komt tot een onvermoede rust, en droomt een droom uit een schilderij van Magritte.
Wilfried Van Craen